Er zit er in elke klas tenminste wel één. Stil. Veel in gedachten en veel in gevoel maar vrijwel niets ervan word gedeeld. “Bedachtzaam,” zo wist mijn vader dat mooi te herkaderen. “Matige score op sociaal gedrag,” aldus mijn rapport.
Zichtbaar de zenuwen
Maandagochtend was het tijd voor het kringgesprek. Ik voel mezelf daar nog steeds zitten; afwachtend tot ik de beurt kreeg had ik geen ruimte om te luisteren naar de anderen. Eenmaal mijn beurt, wist ik niets te zeggen. Wat van het afgelopen weekend is nou interessant om te vertellen? Voor mij was het allemaal gewoon, dus ik hield angstvallig mijn mond dicht. Mijn beurt ging voorbij, door naar het volgende 5-jarige klasgenootje naast mij.
Niet gemaakte herinneringen
Gelukkig…dat moment was weer voorbij voor een week. Ik wist mezelf opnieuw te beschermen voor kwetsbaarheid, voor gelach en hoon. Ook beschermde ik mezelf tegen échte verbinding. Tegen het maken van vriendjes en vriendinnetjes. Ik beschermde mezelf tegen leuke momenten en tegen het kunnen helpen van anderen. Tegen leren relativeren en tegen leren van anderen. Het verhullen van kwetsbaarheid wordt kent een hoge prijs.
"Show me your true colors". Echt niet!
Klasgenoten leerden mij niet echt kennen en bleven op afstand. Zo ontstond er een vicieuze cirkel. Al mijn mooie eigenschappen hield ik daarmee ook voor mijzelf. Ik zou hen nooit echt helpen. Ook gaf ik hen niet de kans om hun problemen met mij te delen. Ik zou niet de schouder zijn waarop ze konden uithuilen. Mijn ware aard bleef verborgen. Voor hen en voor mij. True colors bleef voor mij alleen een liedje om mee te zingen. Meer niet.
Oh I realize
It's hard to take courage
In a world full of people
You can lose sight of it all
And the darkness inside you
Can make you feel so small - Cindy Lauper
'Ik te koop!'
“Maar ik vind het niet fijn om mezelf te verkopen. Dan is het net alsof ik aan het bedelen ben voor een baan. Dat ga ik echt niet doen.” Vandaag spreek ik een dame van begin twintig. Zij voelt zich niet prettig om ‘op te scheppen’, zoals ze dat noemt. "Mensen moeten me maar gewoon nemen zoals ik ben.” In mijn hoofd doemt de vraag zich op hoe mensen haar moeten accepteren zoals ze is zonder dat ze laat zien hoe of wie ze is. Misschien is dat voor nu nog iets te vroeg en ik slik de vraag in.
Superkrachten
Dan denk ik terug aan de afgelopen dertig jaar sinds ik dat meisje was in die kleuterklas.
Vele bergen en diepe dalen heb ik af moeten leggen om te ontdekken dat kwetsbaarheid juist een superkracht is. Hoe meer ik liet zien van mezelf, hoe leuker en waardevoller het contact werd met anderen. Ik heb mij laten inspireren door andere mensen die het geheim van kwetsbaarheid al eerder kenden dan ik. Het is nog elke dag een uitdaging om te laten zien wie en wat ik ben. Om ook geconfronteerd te worden met mijn menselijk falen en daarbij anderen te kwetsen. En het dan in volledige kwetsbaarheid weer goed proberen te maken. Vallen en opstaan.
“When we spend our lives waiting until we're perfect or bulletproof before we walk into the arena, we ultimately sacrifice relationships and opportunities that may not be recoverable, we squander our precious time, and we turn our backs on our gifts, those unique contributions that only we can make.” - Brené Brown
Nieuwe wegen
Een andere cliënte van in de 40 zegt zich veilig te voelen bij mij. We hebben regelmatig gesprekken waar ik naar haar luister, doorvraag, reflecteer op wat ze zegt en voelt, met al mijn aandacht. Haar wantrouwen naar mensen brokkelt langzaam maar zeker af. Ze durft zich meer te laten zien en mensen reageren nu anders op haar. Interactie met anderen verandert en ze ontdekt dat ze meer te bieden heeft dan ze dacht. Ze voelt zich geïnspireerd en staat sterker in haar schoenen. Deuren openen en mogelijkheden dienen zich aan. Ze vindt zichzelf in anderen.
Met de jongedame van begin twintig spreek ik over een werkervaringsplaats. Tijdelijk doe je dan werkervaring op bij een ander bedrijf. Dit kan zinvol zijn als je een carrière switch overweegt of als je niet meer in staat bent om je eigen werk uit te voeren.
Ze houdt het af. Ik vraag door en geef haar ruimte om haar gedachten en gevoelens op een rij te zetten. “Ik wil gewoon graag dat ze me écht zien en niet alleen als iemand die ziek is.” We spreken af dat ze zichzelf profileert met alles wat ze nog wel kan en dat we enkel zoeken naar een plekje waar ze geen last heeft van haar lichamelijke beperkingen. Zodat anderen kunnen zien wie ze echt is en wat ze in haar mars heeft. Mogelijkheden ontvouwen zich. Net als zij.
So don't be afraid to let them show
Your true colors
True colors are beautiful
I see your true colors
Shining through